Co to jest arbuz: do jakiej rodziny należą owoce, czym są i do czego są przydatne?

Arbuz, którego dobroczynne właściwości połączone są z egzotycznym smakiem i delikatnym aromatem, uwielbiają dzieci i dorośli. Soczysty miąższ doskonale gasi pragnienie w gorące letnie dni i jest stosowany w dietach odchudzających. Jednak w niektórych przypadkach arbuz może przynieść nie tylko korzyści, ale także poważne szkody dla zdrowia.

W artykule dowiesz się, do której rodziny należy, jak rośnie, o dobroczynnych właściwościach owocu i przeciwwskazaniach do jego stosowania w żywności.

Co to jest - arbuz: jagoda, owoc lub warzywo

Arbuz to jednoroczne zioło z rodzaju Arbuz z rodziny dyniowatych. Należy do melonów i tykw. Mówiąc botanicznie, owocem arbuza jest jagody.

Jednak ze względu na rozbieżność między właściwościami owocu a standardowym opisem i zdjęciem jagód (zbyt gruba skórka), arbuzy nazywane są dyniami lub „fałszywymi” jagody.

Jak to wygląda, jakie są, jakiego koloru

Owoce różnią się kształtem, wielkością i kolorem w zależności od odmiany. Dynia jest kulista, owalna lub spłaszczona... Waży od 2 do 25 kg. Twarda skórka jest najczęściej zielona z ciemniejszymi smugami lub plamami.

W większości przypadków powierzchnia jest gładka. Pomiędzy skórką a soczystym miąższem znajduje się biała warstwa o grubości od kilku milimetrów do 5 cm Miąższ arbuzów jest koloru czerwonego, różowego lub malinowego, soczysty, słodki i aromatyczny. Nasiona w postaci nasion, o wielkości od 5 do 14 mm, są płaskie, obrzeżone, koloru ciemnobrązowego lub białego, umiejscowione w miąższu.

Dzięki selekcji uzyskano dużą liczbę odmian i mieszańców arbuza. Ich waga może mieć od 10 g do 125 kg. Kolor skórki owoców może być nie tylko ciemnozielony lub prążkowany, ale także czarny, biały, żółty, nakrapiany lub w marmurkowy wzór. Miąższ jest również biały, żółty lub kremowo-pomarańczowy.

Istnieją również unikalne odmiany arbuzów. Na przykład odmiana Densuke ma głęboki czarny kolor bez jednego paska; jest uprawiana tylko na japońskiej wyspie Hokkaido.

Powszechne są również arbuzy bez pestek, w tym te o żółtym miąższu. Ta odmiana jest hodowana dla tych, którzy zmęczą się pozyskiwaniem nasion.

Ciekawy! Obecnie hodowcy w Japonii opracowali nowe odmiany o tradycyjnie ciemnozielonym kolorze w paski, ale w kształcie kwadratu i piramidy.

Pochodzenie i dystrybucja

Republika Południowej Afryki jest uważana za miejsce narodzin arbuza. Naukowcy uważają, że jego przodkiem jest Citrullus ecirrhosus (melon Tsamma), który rośnie na pustyni Kalahari i nadal służy jako źródło wody dla Buszmenów. Te małe dzikie owoce mają gorzki miąższ. Arbuzy uprawiano 4 tysiące lat temu w północnej Afryce, w dolinie Nilu. Z biegiem czasu - na Morzu Śródziemnym, na Bliskim Wschodzie, w Indiach i Chinach.

W XX wieku pne w starożytnym Egipcie owoce składano w grobowcach faraonów, wierząc, że będą one źródłem pożywienia w zaświatach. Nasiona znaleziono w grobowcu Tutenchamona. Arbuz był przedstawiany na ścianach grobowców i często był wspominany w starożytnych przepisach medycznych.

W X wieku arbuz zaczął być uprawiany w Chinach, nasiona przywieziono na statkach handlowych. Chińczycy nazywali go melonem Zachodu i uważali go za lekarstwo.Obecnie w Chinach uprawia się więcej arbuzów niż gdziekolwiek indziej na świecie.

Arbuzy trafiły do ​​średniowiecznej Europy w czasach wypraw krzyżowych. Na terenie współczesnej Rosji owoce zaczęły rosnąć w 13-14 wieku.

Obecnie arbuzy są uprawiane w Chinach, krajach Ameryki, Japonii, Turcji, Iranie, Egipcie, Rosji, Uzbekistanie i Ukrainie.

Cechy rośliny i jej systemu korzeniowego

Łodyga jest cienka, pełzająca i silnie rozgałęziona, długa (do 5-6 m), z niej wychodzą pędy pierwszego, drugiego rzędu i przylegające czułki. Głównymi elementami strukturalnymi łodygi są potężne wiązki naczyniowe, które pełnią funkcję warstwy wodonośnej.

Liście szaro-zielone, owłosione, pocięte na siedem szerokich płatów.

Kwiaty są często hermafrodytami, ale są żeńskie i męskie, mają żółto-polny kolor, składają się z pięciu płatków.

System korzeniowy jest potężny, składa się z głównego korzenia, korzeni bocznych, niosących masę cienkich gałęzi. Główny korzeń rośnie zwykle pionowo w dół do 1 m, korzenie boczne znajdują się poziomo na głębokości 20-30 cm, osiągając długość 4-6 m. System korzeniowy obejmuje do 8-10 m³ gleby, a łączna długość korzeni głównych wynosi 60 m. System koni ma duży moc ssania.

Skład i właściwości owoców

Soczysty miąższ odznacza się imponującym składem chemicznym pod względem ilości witamin i minerałów, w którym znajdują się witaminy: z grupy B, A, C, E, H, PP, a także minerały: potas, wapń, fosfor, sód, magnez, żelazo, likopen oraz błonnik roślinny.

Uwaga! Arbuz zawiera dużą ilość wody: 100 g miąższu zawiera 90 g wody.

Owoc posiada wiele pozytywnych właściwości:

• pomaga usunąć toksyny i toksyny z organizmu;
• poprawia perystaltykę jelit;
• łagodzi obrzęki;
• bez podrażniania dróg moczowych, usuwa piasek i drobne kamienie z nerek;
• zapobiega rozwojowi dny moczanowej, artretyzmu, miażdżycy i niektórych chorób układu krążenia.

Działa przeciwzapalnie, żółciopędnie i tonizująco na organizm człowieka, normalizuje procesy metaboliczne.

Uwaga! Jeśli owoc zawiera azotany, jego miąższ jest jasnoczerwony z żółtymi żyłkami, nasiona są białe, a skórka jest miękka.

Zawartość kalorii i BZHU

Zawartość kalorii to 25-30 kcal na 100 g produktu: białka - 0,6 g, tłuszcze - 0,1 g, węglowodany - 5,8 g.

Dlaczego arbuz jest przydatny dla mężczyzn, kobiet i dzieci

Główną właściwością soku z arbuza jest jego działanie oczyszczające. Usuwa z organizmu toksyny, wilgoć i tłuszcze, z których aktywnie korzystają kobiety. Stosowanie arbuza łagodzi obrzęki nóg, usuwa worki pod oczami, łagodzi zgagę. W okresie menstruacyjnym pomaga radzić sobie z ogólnym osłabieniem, bólem i skurczami podbrzusza, bólami głowy, zmniejsza utratę krwi.

Składniki cytrulina i likopen działają stymulująco na funkcje seksualne mężczyzn: sok z arbuza zwiększa popęd seksualny.

Owoce są bogate w witaminy i minerały, których potrzebują dzieci. Działa ogólnie wzmacniająco i immunostymulująco na organizm dziecka. Niskokaloryczne spożycie jest ważne dla dzieci z nadwagą.

W czasie ciąży i wirusowego zapalenia wątroby typu B.

Arbuz w czasie ciąży należy spożywać w sposób przyjazny dla środowiska, bez azotanów. Mały kawałek płodu na śniadanie w pierwszym trymestrze ciąży zmniejsza nieprzyjemne objawy zatrucia (wymioty, nudności, zgaga).

Regularne stosowanie w późniejszym okresie pomaga zwalczyć skurcze nóg. Kobiety w ciąży muszą spożywać do 800 g tego produktu dziennie, gdyż przekroczenie tej normy może prowadzić do problemów z układem moczowo-płciowym.

Podczas karmienia piersią arbuz należy wykluczyć z diety, jeśli nie ma pewności, że owoc nie zawiera azotanów.

Podczas utraty wagi

Dieta arbuzowa To skuteczna metoda, która pozwala schudnąć w kilka tygodni... Ze względu na niską zawartość kalorii i pojawianie się uczucia sytości przez długi czas stosowany jest w mono-dietach oraz w formie dni postu raz w tygodniu.

Taka dieta jest zwykle dobrze tolerowana ze względu na obecność dużej ilości wody, naturalnie występujących cukrów oraz bogactwo składników odżywczych w arbuzie. Optymalne spożycie pokarmu dla osób odchudzających się to 1 kg miazgi na 10 kg wagi.

Zasady i normy konsumpcji

Pomimo przydatności owocu, jego nadmierne spożycie może negatywnie wpłynąć na stan zdrowia, dlatego przestrzegane są zasady i normy spożycia:

• jedz rano lub po południu, ponieważ jedzenie przed snem może prowadzić do częstych wizyt w toalecie i zaburzeń snu;
• nie jedz arbuza przed lub po głównym posiłku, gdyż mogą wystąpić problemy trawienne, optymalnie - dwie godziny przed lub po posiłku;
• arbuz nie jest łączony z innymi produktami;
• zdrowi dorośli jedzą arbuz w nieograniczonych ilościach, aż poczują się pełny.

Niemowlęta i dzieci w wieku poniżej 3 lat nie mogą jeść arbuza ze względu na możliwy rozwój reakcji alergicznych.

Dzieciom w wieku od 3 do 5 lat zaleca się podawanie nie więcej niż 200 g miazgi dziennie, ponieważ płód może powodować niestrawność lub uszkodzić układ moczowo-płciowy dziecka. W tym przypadku miąższ jest wycinany ze środka owocu, ponieważ azotany gromadzą się tam najmniej. Dodatkowo produkt podawany jest tylko w okresie dojrzewania - koniec sierpnia - połowa września.

Dzieci w wieku 5 lat i starsze mogą zjeść od 200 do 800 g miazgi.

Przeciwwskazania

Są choroby, w których warto całkowicie wykluczyć płód z diety:

• poważne naruszenia wątroby i nerek;
• problemy z oddawaniem moczu;
• kamienie nerkowe o średnicy powyżej 4 mm;
• biegunka i uporczywe zapalenie okrężnicy;
• cukrzyca typu 2;
• zwiększona kwasowość lub wrzód żołądka, wrzód dwunastnicy;
• indywidualna nietolerancja.

Najpopularniejsze odmiany

Zwracamy uwagę na przegląd najbardziej znanych odmian arbuza.

Karakuł

Ta odmiana jest popularna od czasów radzieckich. Ma okrągły, lekko owalny kształt, jasnożółte, lekko rozmyte pasy na ciemnozielonym tle. Ma słodki, bogaty smak, bogaty witaminydoskonale gasi pragnienie.

Migotanie

Różnorodność można uprawiać również w regionach północnych. Różni się kulistym kształtem i ciemnozielonym, jednolitym kolorem skórki. O wadze do 2 kg. Bardzo słodki, z delikatnym ziarnistym miąższem, prawie bez pestek.

Chłód

Jedna z najbardziej znanych późnych odmian, można ją kupić dopiero pod koniec września. Różni się ogromnymi wymiarami (do 25 kg). Ma wydłużony owalny kształt, grubą prążkowaną skórkę i jasnoczerwony cukierkowy miąższ.

Księżycowy

Oryginalna, zapadająca w pamięć hybryda z jasnym, cytrynowym miąższem. Główna różnica polega na kolorze i delikatności miąższu, wyjątkowym smaku, w którym miesza się nuty cytryny, miodu i wanilii.

Wniosek

Arbuz jest bogaty w witaminy i składniki odżywcze, ale przyniesie korzyści, a nie zaszkodzi ludzkiemu ciału tylko wtedy, gdy przestrzegane będą wszystkie zasady i normy jego spożycia.