Historia pochodzenia i dystrybucji ziemniaków: skąd pochodzą ziemniaki i jak zdobyły popularność
Historia pojawienia się ziemniaków w Europie i Rosji jest owijana legendami i przypomina powieść przygodową. Kultura nie od razu podbiła miłość ludzi z powodu strachu przed wszystkim, co nowe i egzotyczne. W Niemczech krążyły plotki o toksyczności bulw, więc ziemniaki nazywano „craft teuffel” - „diabelska moc”. W carskiej Rosji chłopi urządzali rozruchy ziemniaczane, które świadczyły o skrajnej wrogości do kultury.
Skąd pochodzą ziemniaki i jaką drogę musieli pokonać, aby zdobyć miłość mieszkańców wielu krajów świata - opowiemy w artykule.
Treść artykułu
Ojczyzna ziemniaków
Andy Ameryki Południowej są domem dla współczesnego ziemniaka. Nie obiecujące pod względem rolniczym góry stały się pierwszym regionem na świecie, w którym narodziło się rolnictwo.
Około 10 tysięcy lat temu starożytne plemiona indyjskie opanowały technologię uprawy ziemniaków. Kultura zakochała się w lokalnych mieszkańcach za prostotę opieki i umiejętności uprawa na glebach ubogich i nadmiernie wilgotnych.
Odniesienie. Pierwsze dzikie bulwy odkryto w osadzie Ancon w północnym Peru. To znalezisko ma około 4,5 tysiąca lat. Na brzegach jeziora Titicaca podczas wykopalisk odkryto starożytne pole ziemniaków, które uprawiano w IV wieku pne. mi.
Historia pojawienia się i pierwsze wzmianki
Pierwsze pisemne wzmianki o ziemniakach są odnotowane w dokumentach hiszpańskich. Szczegółowo opisują podbój ziem Ameryki Południowej (współczesne państwa - Kolumbia i Wenezuela). Autorami podsumowania historycznego są Gonzalo Jimenez de Quesada, Juan de Castellanos, Pasqual de Andagoya, Fernandez de Oviedo. Raport „Krótkie podsumowanie podboju Nowego Królestwa Granady” mówi o mieszkańcach tych ziem, ich stylu życia, preferencjach żywieniowych.
Głównym pokarmem Indian była kukurydza, jukka i bulwy, które jednocześnie przypominają trufle i rzepę, zwane „kubiami”. Mówimy o znanej nam już kulturze - ziemniakach.
W rękopisie anonimowego Słownika i gramatyki języka Chibcha z początku XVII wieku: istnieją różne rodzaje ziemniaków:
- trufle zwierzęce;
- trufla, korzeń;
- żółta trufla;
- szeroka trufla;
- długa trufla.
Inny hiszpański zdobywca, Pasqual de Andagoya, w swoich notatkach mówił o bulwach przypominających duże kasztany lub rzepy.
Historyk Pedro Cieza de Leon w Kronikach Peru (1553) szczegółowo opisał ziemniak, dzięki czemu Europejczycy dowiedzieli się o pochodzeniu kultury. W swojej pracy autor wspomina, że widział bulwy w Ekwadorze i Kolumbii. Bazując na informacjach konkwistadorów i swoich obserwacjach, historyk opisał sposób przechowywania i przygotowania bulw.
Przed przybyciem europejskich konkwistadorów w XVI wieku ludy andyjskie aktywnie uprawiały i jadły ziemniaki. Z bulw przygotowano danie zwane chunyo. Początkowo ziemniaki zamrażano nocą w górach, aw dzień rozmrażano. Zabieg powtarzano kilkakrotnie i okresowo ugniatano rękami. Proces zamrażania i rozmrażania pozwolił na usunięcie wilgoci z bulw i uzyskanie całkowicie odwodnionego produktu. Suche ziemniaki były przechowywane przez długi czas bez utraty wartości odżywczych. Przed użyciem kulek zrobili mąkę i upiekli ciasta, ugotowali zupę, dodali do mięsa i warzyw.
Badania przeprowadzone w 2007 roku wykazały, że pierwsze sadzenie ziemniaków poza Ameryką Południową rozpoczęło się na Wyspach Kanaryjskich w latach 60-tych XV wieku. Kotwiczyły tam statki pływające między Nowym a Starym Światem.Bulwy przybyły tu z kilku miejsc, a nie z jednego, jak powszechnie sądzono. Z wysp zamorski produkt dotarł do Hiszpanii, a stamtąd rozprzestrzenił się na inne kraje.
Ziemniaki w Europie
Naukowcy nie doszli jeszcze do konsensusu w sprawie wyglądu ziemniaków w Europie. Mistrzostwo przez długi czas przypadło brytyjskiemu wiceadmirałowi Francisowi Drake'owi.... Legenda o słynnym piracie i ziemniaku szybko zyskała nowe szczegóły. Krążyły pogłoski, że admirał przyniósł swojemu przyjacielowi Gerardowi ziemniaki, a angielskich parlamentarzystów poczęstował posmażonymi na oleju topami i bulwami. Później ujawniono, że statki Drake'a nigdy nie zacumowały u wybrzeży Ameryki Południowej.
Druga popularna wersja mówi, że Sir Walter Romef przywiózł ziemniaki do Anglii. Ale został on również zdemaskowany przez historyków, ponieważ wiadomo na pewno, że w tamtym czasie w Wirginii nie znali kultury.
Według trzeciej wersji za pojawienie się ziemniaków w Europie należy podziękować mnichowi Neronimowi Cordanowi, który w 1580 roku opuścił pierwszy kosz z bulwami na wybrzeże Hiszpanii.
Bardziej prawdopodobna jest teoria, że to Ciez de Leon sprowadził ziemniaki z Peru w 1551 roku. Pierwsza wzmianka o zastosowaniu produktu w żywności również odnosi się do Hiszpanii. W 1573 roku bulwy znalazły się na liście koszyka spożywczego przygotowywanego dla Szpitala Krwi Jezusa w Sewilli. Ponadto kultura rozprzestrzeniła się na inne kraje europejskie: Belgię, Włochy, Holandię, Niemcy, Francję, Wielką Brytanię.
Jak przywieziono ziemniaki do Rosji
Pod koniec XVII wieku Piotr I przywiózł ziemniaki z Holandii i wydał rozkaz wysłania ich na prowincje. Jednak kultura nie rozprzestrzeniła się. Chłopi obawiali się zagranicznych warzyw i odmawiali uprawy ich na polach.
W "Notce historycznej o wprowadzeniu kultury ziemniaczanej w Rosji" mówi się, że zagraniczna innowacja przypadła do gustu niektórym przedstawicielom arystokracji, głównie obcokrajowcom. Za panowania cesarzowej Anny na stołach zaczęły pojawiać się potrawy ziemniaczane, które zostały docenione jako smaczne, ale nie smaczne.
Pierwsze przepisy kulinarne
Autorstwo pierwszej książki kucharskiej z przepisami na gotowanie ziemniaków należy do szefa kuchni książąt-biskupów Liege - Lancelota de Casteau. Książka pod tytułem Ouverture de cuisine została opublikowana w 1604 roku i zawierała cztery przepisy na gotowanie egzotycznych bulw dla Europejczyków:
- W pierwszym przepisie szef kuchni zaleca gotowanie bulw, krojenie na kawałki i doprawianie masłem i czarnym pieprzem.
- W drugiej wersji ziemniaki należy pokroić na kawałki i udusić w czerwonym winie z masłem i szczyptą gałki muszkatołowej.
- Trzeci przepis polega na duszeniu bulw z masłem, świeżym majerankiem, natką pietruszki i bitymi żółtkami z winem.
- W czwartym wariancie ziemniaki pieczono w popiele, obierano i krojono na kawałki. Posypane miętą, rodzynkami, pieprzem i octem.
W przepisach nie ma soli ze względu na obecność w maśle.
Przeczytaj także:
Cechy przechowywania ziemniaków w garażu bez piwnicy.
Popularyzacja kultury
Europejskie ziemniaki pochodzą z Wysp Kanaryjskich i Hiszpańskich. Z Półwyspu Iberyjskiego przyjechał do Włoch i Holandii i stał się częstym daniem na stołach różnych grup ludności. W innych krajach europejskich botanicy zajmowali się uprawą kultury.
Popularyzacja ziemniaków w Europie była trudna. Rozprzestrzenianie się spowolniło odmiany gorzko. Bulwy i wierzchołki zawierały dużą ilość solaniny, przez co nie nadawały się nawet do karmienia zwierząt. Przechowywanie bulw wymagało pewnych umiejętności; większość plonów zazieleniła się lub zgniła. W związku z tym pojawiły się nieprzyjemne plotki o ziemniaku. Ludzie bali się jeść bulwy, wierząc, że prowadzi to do rozwoju chorób.
Irlandia jest jednym z nielicznych krajów europejskich, w których obok płatków owsianych normą są ziemniaki. W XVIII wieku produkt uratował Irlandczyków przed głodem, ale w XIX wieku doprowadził do narodowej katastrofy. Powodem było zarażenie kultury zarazą, sprowadzoną z Meksyku. W 1845 r. Doszło do dużego nieurodzaju ziemniaków, który powtórzono w 1846 r. Skala głodu jest oszałamiająca: według spisu ludności z 1851 roku w ciągu 10 lat ludność kraju spadła o 1,5 miliona.
Na Litwie i Białorusi kultura zaczęła się rozwijać w połowie XVIII wieku, ale do XX wieku nie odgrywała znaczącej roli w żywieniu. Rewolucja ziemniaczana na Białorusi miała miejsce podczas pierwszej wojny światowej. Następnie bulwy zaczęto jeść z powodu niedoboru ziarna. Dziś kraj ten zajmuje 9 miejsce na świecie pod względem uprawy ziemniaków.
Kultura pojawiła się na terytorium Francji za panowania Ludwika XVI. Miejscowi nadali bulwom ciekawą nazwę - „pom de terr”, co oznacza „ziemiste jabłko”. Początkowo produkt nie został zaakceptowany i odmówili uprawy i przygotowywania z niego potraw, uznając go za gruboziarnisty. Do końca XVIII wieku kwiaty ziemniaka były używane jako dekoracja, noszono je w postaci ozdób do włosów i winiet.
W 1755 roku, w okresie silnego głodu, Akademia Paryska ogłosiła konkurs na nowe produkty spożywcze. Aptekarz Antoine Auguste Parmentier napisał pracę o składzie chemicznym kultury, za którą otrzymał nagrodę.
Pomimo tego, że pod koniec XVIII wieku dowiedział się o dobroczynnych właściwościach ziemniaków, chłopi odmówili uprawy... Europejscy monarchowie robili wszystko, co w ich mocy, by zniechęcić ludzi, stosując metodę „kija i marchewki”. Na przykład w Anglii chłopom obiecano nagrodę w postaci złotych medali. Wątpliwą metodę zastosował król pruski Fryderyk Wilhelm I. Wydał okrutny dekret - odcinając uszy i nosy tym, którzy odmawiali uprawy ziemniaków.
Holendrzy i Flamandowie jako pierwsi odkryli korzyści ekonomiczne z uprawy roślin. Uprawa zbóż przysparzała trudności, więc zdecydowali się je porzucić i zająć się hodowlą zwierząt, która wymagała znacznych ilości paszy. Początkowo Holendrzy karmili świnie i krowy rzepą, a potem przeszli na ziemniaki. Kultura rozwijała się bez problemów na rzadkich glebach i była bardziej odżywcza.
Katarzyna I zajęła się popularyzacją kultury w Rosji, w 1765 r. Z Niemiec dostarczono 57 beczek bulw z przeznaczeniem na pomoc humanitarną głodującym chłopom fińskim. W tym samym czasie na rozkaz kochanki bulwy zostały wysłane po całym imperium z instrukcjami dotyczącymi hodowli. Za proces odpowiadali samorządowcy. Niemniej jednak dobry pomysł nie został uwieńczony sukcesem - ludzie uparcie nie pozwalali na zagraniczne produkty na swoich stołach, kontynuując uprawę znanej rzepy. Trwało to do połowy XIX wieku.
Za panowania Mikołaja I w 1839 r. W kraju panował głód z powodu nieurodzaju. Władca wydał rozkaz sadzenia ziemniaków we wszystkich województwach w ilości 105 litrów (4 miarki) na osobę. W obwodzie moskiewskim musieli pracować za darmo, w Krasnojarsku każdego, kto odmówił, kierowano do ciężkich robót. W całym kraju wybuchły „zamieszki ziemniaczane”, ale zostały one brutalnie stłumione. Mimo surowej polityki cara kultura stała się „drugim chlebem”.
Odniesienie. Do trzech światowych liderów w uprawie ziemniaków należą Chiny (88,99 mln ton rocznie), Indie (45,34 mln ton rocznie) i Rosja (30,20 mln ton rocznie).
E. A. Grachev zajmował się hodowlą ziemniaków w XIX wieku. Dzięki jego staraniom narodziła się odmiana amerykańska (druga nazwa to Early Rose) i około 80 innych odmian. Na początku XX wieku słynny biolog A.G. Lorkh wyhodował wysokowydajną odmianę Lorkh.
Wniosek
Po przejściu długiej ścieżki wrogości i potępienia ziemniaki zasłużenie stały się jednym z głównych produktów spożywczych.Dzięki konkwistadorom z surowego klimatu Andów ziemniaki dotarły do bardziej sprzyjających warunków Wysp Kanaryjskich, a stamtąd „przeniosły się” do Europy i Rosji.
Wysoka wartość odżywcza, bogaty skład witaminowo-mineralny, możliwość wzrostu w niesprzyjających warunkach - wszystko to sprawiło, że ziemniaki stały się „drugim chlebem”. Popularyzację kultury ułatwiali monarchowie niemieccy, francuscy i rosyjscy. Ich metody są kłopotliwe, jednak okazały się skuteczne.